Het verhaal wordt nog steeds graag verteld: in Maastricht werden van oudsher lustig druiven verbouwd maar rond het jaar 1800 was dat afgelopen omdat Napoleon himself dat verbood, om de Franse wijnbouw te beschermen. Maar zo is het toch niet gegaan. Hoe het wel ging is niet met zekerheid te zeggen.
Over wijnbouw hier in stokoude tijden, in Romeinse tijd en de eeuwen daarna, is in elk geval zo goed als niets bekend. Afgaande op enkele overgebleven documenten uit pakweg 13e tot 16e eeuw kunnen we aannemen dat toen enkele wijngaarden bestonden op de warme hellingen buiten de stad en in beschutte kloostertuinen in de stad. Het was kleinschalige wijnbouw en voor de boeren was het lucratiever om graan te verbouwen. En dan was er nog de ‘Kleine IJstijd’, een periode van strenge winters en relatief koele zomers vanaf de 16e tot halverwege de 19e eeuw, die geen goed deed aan de wijnbouw hier.
Die IJstijd is nu bepaald voorbij en sinds een halve eeuw is de wijnbouw teug in het achterland van Campagne: op de hellingen van het warme Jekerdal, op de Pietersberg, en in een aantal kleinere wijngaarden.